Ramazan'da Yaşanmış İbretlik Gerçek Bir Olay

Annem çok geç olmadan eve döndü, elinde bir poşet içerisinde iki ekmek, gözünde de her zamanki gibi yaş vardı. Belli ki gelirken yine ağlamıştı.


Annem gelir gelmez olanları anlattım, yaşlı teyzenin gelir gelmez kendisine uğramasını istediğini sıkı sıkı tembih ettiğini söyledim.

Annem de hayırdır inşallah dedi ve beraberce yaşlı teyzenin tarif ettiği eve gittik.


Bahçeli iki katlı güzel bir evde yaşıyordu, bahçe kapısı açıktı, kapıdan içeri girip evinin kapısını çaldık.


İçeriden hoş bir ses tonu ile geliyorum sesini işitince beklemeye başladık.

İsminin Ayşe olduğunu öğrendiğimiz teyze kapıyı açtı, evden çok güzel yemek kokuları geliyordu, o an belki uzun zamandır duymadığım bu kokuda kaybolmuş gibi oldum.


Ayşe teyze bizi içeri buyur etti, bizi büyükçe bir odaya aldı ve oturmamızı söyleyip içeriye gitti.


Annem de ben de şaşkın şaşkın bakıyorduk.

Bir süre geriye yanımıza geldi ve elinde küçük bir cüzdan vardı.

Elinde tuttuğu cüzdanı anneme uzatıp, kızım alın bu sizin dedi.

Annem çok şaşırmıştı, elini uzatıp uzatmamak arasında kaldığı her halinden belli idi, birçok sıkıntı yaşıyor olmamıza rağmen gururlu bir kadındı da.

Ellerini geriye önüne bağlayıp, teyzeciğim bu nedir? Neden bizim olsun ki diye sordu.
Ayşe teyze biraz daha alması konusunda ısrarcı olsa da annem sebebini sormakta ısrarcıydı.
Sonunda Ayşe teyze pes etti ve anlatmaya başladı.


Kızım ben 30 yılı aşkındır burada otururum, eşim vefat edeli beş yılı geçti.
Bizim hiç çocuğumuz olmadı, eşimle birlikte 45 yıl tek başımıza yaşadık, eşim vefat edince onun emekli maaşı ve şehirde ki iki dairenin kira geliri ile Allah’a şükür hiç kimseye de muhtaç olmadan şu ana kadar geldim.


Eşim çok yardım sever biriydi, etrafındakilere yardım eder, darda olan birisiyle karşılaşınca işini gücünü bırakır ona maddi manevi destek olmaya çalışırdı.
Zekatımızı kuruşu kuruşuna hesaplar, ihtiyaç sahiplerini bulur ve bu onların hakkı diyerek onlara teslim ederdi.


Ben de eşim vefat ettikten sonra onun yaptığı gibi zekatımızı hesaplatır, kuruşuna bile dokunmadan bir yardım kuruluşuna teslim ederdim.
Bu sene yine öyle yapacaktım. Zekatımı hesapladım ve miktarı bu cüzdanın içine koydum.


Her yıl zekatı teslim ettiğim kuruluşu aradım ve zekat vereceğimi ifade ettim. Onlar her zamanki gibi birkaç güne eve gelip emaneti alacaklarını ifade ettiler.
O gün rüyamda rahmetli eşimi gördüm. Eşim sizin şu pencerenin önünde oturuyor ve sizin evinizi işaret ediyordu.

İlk gün hiçbir şey anlamamıştım. Ama merak etmekten de kendimi alamamıştım.

Çevreden sizi soruşturdum, zira tanımıyordum, yeni taşınmıştınız. Fakat çevrede sizi tanıyan kimseyi de bulamadım.


Aynı rüyayı birkaç gün daha gördüm, eşim rüyam da eve geliyor, hiç konuşmadan uzun uzun sizin eve bakıyor ve bana sizin evinizi işaret ediyordu.
Ben de gün boyu sizin evi gözledim, annenin sabah evden çıktığını akşam bir iki ekmekle eve geri döndüğünü gördüm. Artık anlamıştım, eşim bu yıl vereceğimiz zekatı size vermem gerektiğini bana anlatmaya çalışıyordu.


İşte böyle kızım, bu cüzdan içinde bulunan para benim değil sizin hakkınız. Zira zekat ihtiyaç sahibinin kendi malı gibidir dedi.


Ayşe teyze anlatırken hem ben hem annem hem Ayşe teyze ağlıyordu.