Şehidin Babasının Herkesi Ağlatan Hali

Bir süre sonra enişte geldi, ben adama hemen çıkışmaya başladım. Böyle bir adamı neden yalnız bırakıyorsunuz falan demeye başladım.
Ben adama kızıyorum, adam ise yaşlı amcanın üstünü başını düzeltiyor, elleri ile saçlarını tarıyor ağzını siliyordu.


Ben konuşmayı bırakınca adam başladı.
-Öncelikle bu ilginiz için teşekkür ederim diye başladı enişte bey. Evet kendisi demas hastası ve geçmişindeki çoğu şeyi unuttu. Hatta öz kızını beni yani damadını bile hatırlamıyor.


Oğlu polisti 3 yıl önce şehit oldu. Oğluyla yaptığı son telefon görüşmesinde oğlu “Baba Üsküdar Marmaray’da Seni Bekliyorum” demişti, babamız her şeyi unuttu ama oğlunun o sözünü hiçbir zaman unutmadı.

Çoğu zaman evden kaçıp kaçıp buraya geliyor. Yani anlayacağını aynı durumu bir çok defa yaşadık.


Dizlerimin bağı çözüldü. Kaldım öylece neyse onlar gitti kafamda cümleler dolaşıyor...
Belki dedim oğlu gerçekten de oraya geliyor ama biz göremiyoruz, sonra konu üzerinde düşündüm. Demans hastalığı bizim de hastalığımız toplum olarak, geçmişimizi unuttuk.


Sağa sola savruluyoruz nereye gittiğimizi bilmeden evet oyunlarda yüksek puan alıyoruz, yemek yiyoruz.
Ama kim olduğumuzu unuttuk... Nereye gideceğimizi unuttuk...